Textielidentificatieplicht

Allereerst een overzicht van wat wel en niet gemarkeerd moet worden:

Wat vereist de Wet op de Textieletikettering?

De Textieletiketteringswet schrijft voor hoe de verschillende vezels waaruit textielproducten bestaan, aan de consument moeten worden geïdentificeerd.

Wat is een textielproduct?

Volgens de Textieletiketteringswet (TextilKennzG) is een textielproduct een product dat voor minimaal 80% van zijn gewicht uit textielgrondstoffen bestaat. Deze 80%-clausule strekt zich ook uit tot textielproducten die niet geheel uit textielgrondstoffen bestaan, zoals breiwerk met leren accenten. Dit vreemde gehalte mag echter in geen geval meer bedragen dan 20% van het totale gewicht van het product.

Textiel grondstoffen

Textielgrondstoffen zijn vezels waaronder dierenhaar die kunnen worden gesponnen of verwerkt tot textielstoffen, maar ook flexibele tapes en buizen met een normale breedte van maximaal 5 mm.

Niet-markerende artikelen

Er zijn in totaal 43 producten die niet geëtiketteerd hoeven te worden. Denk hierbij onder meer aan materialen voor verstevigingen en verstevigingen, gebruikt kant-en-klaar textiel, hoeden van vilt of zelfs ritsen.

Wat moet er op het etiket staan?

Vezelsamenstelling

De wet vereist dat het type vezel en het aandeel ervan in het textielproduct worden vermeld. Deze informatie moet in aflopende volgorde worden gepresenteerd. Het is niet toegestaan ​​merknamen (zoals Trevira in plaats van Polyester) te gebruiken. Bovendien moet de informatie in procenten worden vermeld.

Geef de vezelsamenstelling correct aan

• Etikettering van 100% pure textielproducten
  Als er voor het textielproduct slechts één vezel is gebruikt, mag deze de aanduiding “100%”, “puur” of “heel” dragen, bijvoorbeeld 100% katoen voor een T-shirt dat uitsluitend van katoen is gemaakt .

• Etikettering van meervezelige textielproducten
  Als er voor een textielproduct echter meerdere verschillende vezels zijn gebruikt, is er sprake van een meervezelig textielproduct. In dit geval moeten alle aanwezige vezels worden vermeld in afnemende volgorde van hun aandeel in het totale gewicht van het textielproduct. Bovendien moet het betreffende aandeel in het totale gewicht in procenten worden vermeld. Het is belangrijk dat de juiste volgorde wordt gevolgd. Als een overhemd bijvoorbeeld is gemaakt van ¾ katoen en ¼ polyester, is de textiellabeling als volgt:
  75% katoen
  25% polyester.

• Etikettering van meercomponententextielproducten
  Meercomponententextielproducten zijn textielproducten die uit meerdere componenten bestaan, bijvoorbeeld een buitenstof en een voeringmateriaal. Deze verschillende componenten hebben een verschillend gehalte aan textielvezels, dus moeten ze voor elk onderdeel afzonderlijk worden genoemd. Als we bijvoorbeeld een jas willen labelen die bestaat uit een buitenstof en een voeringstof en beide componenten zijn samengesteld uit verschillende textielvezelgehaltes, zou een correcte etikettering er als volgt uitzien:
  Buitenstof: 85% scheerwol
  15% polyacryl Voeringstof
  : 80% viscose
  20% polyester

Fabrikant

Daarnaast moet de fabrikant van het textielproduct op het etiket worden vermeld in de vorm van een contactadres met naam, straat, huisnummer, postcode en plaats.

Taal om te gebruiken

De informatie op het etiket moet in de officiële taal worden verstrekt. Verkoop in Duitsland moet daarom alle informatie in het Duits verstrekken, maar aanvullende informatie in vreemde talen is ook toegestaan.

Extra markeringen

De letterlijke toevoeging “bevat niet-textiele delen van dierlijke oorsprong” moet vermeld worden als een textielproduct niet-textiele delen van dierlijke oorsprong bevat (zoals bont of leer). De wet schrijft voor dat zelfs de kleinste hoeveelheden, zoals knopen, gemarkeerd moeten worden.
De term “andere vezels” moet worden gebruikt als het aandeel van de vezels maximaal 5% van het totale gewicht uitmaakt of als meerdere vezels maximaal 15% uitmaken en niet zijn vermeld in bijlage I van de EU-verordening inzake textieletikettering. ( https://www.haendlerbund.de/de/downloads/textilkennzeichen-fibrobezeichenen-eu-verfassung-1007-2011.pdf )

Herkomstaanduiding en onderhoudsinstructies

Oorsprongsbenamingen (Made in...) zijn binnen de Europese Unie vrijwillig. Buiten de Europese Unie is de oorsprongsbenaming vaak verplichte informatie.

Onderhoudsinstructies zijn niet verplicht, maar veel bedrijven verstrekken deze vrijwillig. En help consumenten hun textiel goed schoon te maken.

Waarom en waar zorgsymbolen vrijwillig moeten worden verstrekt

Wassymbolen zijn bedoeld om het voor consumenten makkelijker te maken om hun textiel te verzorgen. Het is de vraag in hoeverre de consument kan concluderen dat zijn textiel op de juiste manier is gereinigd als hij alleen de materiaalsamenstelling kent. Als fabrikanten onderhoudsinstructies geven, moeten ze deze dicht bij de grondstofsamenstelling op het textielproduct plakken, zodat ze voor de consument gemakkelijk te vinden zijn.
Zolang de informatie over de grondstofinhoud duidelijk gescheiden is van de onderhoudsinstructies, staat de wet ook toe dat beide informatie op één etiket wordt weergegeven.

Wat zijn zorgsymbolen?

Een zorgsymbool is een pictogram, d.w.z. een vereenvoudigde grafische weergave die bedoeld is om informatie over te brengen. In dit geval willen fabrikanten consumenten informeren over de aanbevolen behandeling van textiel op het gebied van wassen, bleken, drogen, strijken en professioneel reinigen.
Voor het gebruik van de verzorgingssymbolen is een licentie van een internationale lidorganisatie van GINETEX vereist. De momenteel internationaal geldende norm voor wasetikettering is ISO 3758, die ervoor zorgt dat zorgetikettering wereldwijd uniform kan worden uitgevoerd.

Wat geven de verzorgingssymbolen aan?

De onderhoudssymbolen geven de maximaal toegestane behandeling aan die het textiel op de lange termijn kan weerstaan. De balken onder de verzorgingssymbolen duiden op een bijzonder zachte behandeling; een kruis verbiedt deze vorm van behandeling volledig.